czterdzieści siedem.

Londyn. Sroldyn. Przemokłam już do suchej nitki, a ledwo co zdążyłam wychylić się zza drzwi terminala Heathrow. Zanim dotarłam do autokaru, szamocząc się z moją walizką miałam w moich adidasach małe jeziorko. Pogoda nawet nie zamierzała się poprawić. Wszyscy z opuszczonymi głowami próbowali jak najszybciej dostać się do ciepłego, suchego i klimatyzowanego pojazdu. Jedynie Piotrek i Grzesiek skakali wokół swoich walizek ciesząc się jak małe dzieci.

- Co Wy do cholery wyprawiacie? – krzyknął zdenerwowany Ignaczak, gdy wszyscy zajęli już swoje miejsca w autobusie, a kierowca czekał z odjazdem tylko na przybycie tych dwóch debili, którzy w tym momencie wychwalali londyński deszcz odprawiając szamańskie tańce.

- Łapiemy krople deszczu. Przecież lipcowy deszcz przynosi wzrost! – oznajmił Piter drwiącym tonem.

– Nie mów, że nie wiedziałeś? Ty jako pierwszy powinieneś tutaj hasać Krasnalu – zaśmiał się Kosok.

- Powiedzcie mi, że oni tylko udają, proszę – z impetem uderzyłam czołem o szybę.

- Z tego co wiem to majowy deszcz przynosi wzrost – zaśmiał się Winiarski – przynajmniej Daga wciskała kiedyś taki kit Oliemu….

- Jedźmy bez nich – jęczał Kurek – przynajmniej będę miał spokój w pokoju.

- Przecież nie możemy zostawić ich na pastwę losu. Musicie mieć dobrych środkowych! – ostudzałam zapały Bartka jednocześnie masując obolały płat czołowy.

- Mamy Możdżona! Przynajmniej ma większy IQ niż tych dwóch razem wziętych – Jarosz wzruszył obojętnie ramionami.

- Rzucę im plan Londynu, będę tak miły i zaznaczę nawet nasz hotel – Kurek wywrócił oczami i wyszukał w plecaku potrzebne narzędzia – Może dotrą na uroczyste otwarcie.

Już po chwili mogliśmy tylko machać na pożegnanie naszym niezawodnym środkowym, ponieważ jak dla mnie całkiem beznadziejny pomysł Bartka został przegłosowany w demokratycznym głosowaniu, w którym jedynie ja głosowałam za poczekaniem na nasze przygłupie sierotki. W nagrodę za solidaryzowanie się z „wrogiem” dostałam możliwość dołączenia do tańczących z deszczem.

- Masz u mnie wielkiego minusa – dodał na koniec Kurek marszcząc czoło w typowy dla siebie sposób.

- Zrozum, że oni mają mózgi wielkości orzeszka laskowego! Jeżeli się zgubią to będzie to tylko i wyłącznie Wasza wina – pogroziłam im palcem.

Oburzona wybrałam sobie najdogodniejszą pozycje, jaką tylko mogłam przybrać na ograniczonej przez Zibiego powierzchni siedzenia i przybierając śmiertelnie poważną i urażoną minę wbiłam wzrok w mijane krajobrazy.

- Nie denerwuj się już tak. Przecież Andrea nie da chłopakom zaginąć – zaczął Bartman delikatnie głaszcząc moje włosy – Kołcz nie jest aż tak głupi, chociaż czasem lubi sobie z nas pożartować. We wszystkim trzeba znać umiar.

- Co to ma do rzeczy? Przecież zgodził się zostawić ich na lotnisku!

- Akurat tych dwóch delikwentów ma wszczepione chipy, aby łatwiej było ich zlokalizować – zaśmiał się atakujący obdarzając moją skroń całusem – Nie panikuj już tak. Nic im nie będzie.

To co dzieje się w naszej reprezentacji nigdy nawet nie przyszłoby mi do głowy. Nie uwierzycie, dopóki nie zobaczycie.

Po długiej i męczącej jeździe autokarem, a muszę przyznać, że dziwnie jechać nie po tej stronie drogi co normalnie dotarliśmy, dotarliśmy pod bramy Wioski Olimpijskiej. Odszukałam w notesie nazwę hotelu, w którym miałam nocować i niezmiernie się ucieszyłam widząc taką samą nazwę po drugiej stronie ulicy.

- To ja lecę do siebie – wskazałam na budynek i ucałowałam w policzek Zbyszka – Zgadamy się później.

- Ale gdzie Ty się wybierasz?  - atakujący złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie – Nasz pomocnik statystyka trafił do szpitala i został wpisana na jego miejsce – oznajmił.

- Witamy w Olympic Park – zaanonsował Ignaczak pokazując ruchem ręki wielkie neonowe logo.  

- A już myślałam, że sobie od Was odpocznę – westchnęłam rozmasowując skronie.

- My też mieliśmy nadzieję na chwilę spokoju od rozhisteryzowanego rudzielca, co nie Zibi? – zagaił Kuraś, który momentalnie został zbesztany spojrzeniem Bartmana.

- Ja tak wcale nie myślałem! Kurak mnie wkręca! – bronił się rękami i nogami.

- Tylko winni się tłumaczą – szepnął Winiarski szyderczo się uśmiechając.

Pokiwałam z politowaniem głową i wręczyłam moją walizkę Zbyszkowi. Jakąś karę przecież musi odbyć. Jako, że z nieba znów z mżawki zrobiła się ulewa pobiegliśmy do centrum informacyjnego, aby dowiedzieć się, gdzie zostaliśmy zakwaterowani. Jak na złość budynek ten mieścił się praktycznie na drugim końcu Wioski. W tym Londynie to chyba nas nie lubią.

- „Reception” – odczytał Kubiak – To chyba tu, u pani Zosi na biurku stoi tabliczka z podobnym napisem.

- Miałeś podszlifować angielski – Winiar klepnął go w bark – przecież nawet małe dziecko wie, że „Reception” to recepta… Helloł tu pewnie dają witaminki czy coś.

- Jak Wy dzieci wychowacie… - załamałam ręce i weszłam za trenerami do obszernego hallu.

- A widzisz! Mówiłem, że to tutaj! – naigrywał się Dziku.

Tak jak kazał Andrea rozsiedliśmy się na wygodnych białych kanapach, ponieważ rejestracja zespołu mogła chwilę potrwać. Jakież było nasze zaskoczenie, gdy zza kolumny wyłonili się Piotrek z Grześkiem. Zadowoleni sączyli jakieś kolorowe napoje.

- Wreszcie jesteście! Długo kazaliście na siebie czekać – przywitał nas Nowakowski rozsiadając się w fotelu.

- Jak… wy… tu….  tak szybko – Kurek wyglądał co najmniej jakby zobaczył ducha!

- Metro, kochany. Metro – Kosa poklepał go po policzku upijając łyk napoju.

Nie mogłam powstrzymać śmiechu. Schował twarz w ramie Zbyszka i śmiałam się jak małe dziecko, aż nie mogłam złapać tchu.

- Rude i dzieci głosu nie mają! – fuknął obrażony Bartek obracając się do nas plecami.